به مناسبت اول دی ماه شانزدهمین سالگرد درگذشت استاد ولی الله شاهسواری حافظ شناس و شاعر الیگودرزی این مطلب توسط آقای عبدالرضا گودرزی برای وب سایت روزالیگودرز ارسال شده است.

یاد ایام

به یاد آوردن خاطرات گذشته ی من با مرحوم استاد ولی شاهسواری خشنود کننده نیست، اولین جرقه ی آشنایی و دوستی هر دوی ما از نخستین باری آغاز شد که در جلسه ی انجمن فردوسی و شاهنامه مطلبی را ارائه دادم.

بارها در این جلسات به گوشم رسیده بود که شاهنامه ی حکیم توس شناسنامه  و سند هویت ما ایرانیان است، اما این سخن بیشتر در سطح یک شعار بی محتوی باقی مانده بود . آرزو داشتم که گامی در این جهت بردارم با نگاهی تحلیلی و احیاناً انتقادی به بررسی این سند هویت کهن بپردازم تا برداشتی متناسب با نیازهای جامعه فعلی داشته باشم.

تعدادی از دوستان تشویقم کردند و مرحوم استاد ضمن استقبال از این شیوه ، جلوهایی جدید از شاهنامدی فردوسی را برایم گشود.

احاطه ی پردامنه ی ایشان به ادبیات ایران زمین راهنمایی مناسب برایم شد، به طوری که ساعت ها می نشستیم و در خصوص واژه ای کهن از شاهنامه بحث می کردیم . این مباحثات وسیله مناسبی برای تبادل اطلاعات متقابل ما بود. به ویژه اینکه مرحوم استاد در شعر و سرایش آن نیز دستی قوی داشت و بیشتر اوقات ابیات و اشعاری نغر و شیرین از ایشان می شنیدم .

این ارتباطات تا جایی پیش رفت که بررسی واژگان کهن در شاهنامه فردوسی بر اساس دیدگاه «زبان شناختی» و رجوع به متون کهن پهلوی و اوستایی مهمترین سرگرمی ما در نشست های  خصوصی مان بود. به خاطر دارم که در یک ملاقات در خصوص واژه ی «داد» در شاهانه به درخواست ایشان به متون کهن بخصوص ترجمه های مرحوم پورداوود ، در مورد اوستا و متون دیگری چون دو «ماتیکان هزار دادستان» و «مینوی خرد» رجوع کردم و زمانی که حاصل مطالعات را در اختیار استان گذاشتم از شوق در پوست خود نمی گنجید

ام گستره ی فرمندی اند یشه ی او در دیوان حافظ به اوج می رسید . به جرات می گویم که در منطقه ی ما حافظ شناسی به کستره ی دانایی او یافت نمی شد.

زمانی که حافظ می خواند و توضیح می داد به نکاتی بسیار بدیع اشاره می کرد که کمترکسی به آنها توجه می نمود. از مطالعه ی دیوان حافظ عمیقاً لذت می برد و در سرایش شعر او را الگوی خود قرار داده بود.

تنها تأسف من از مرگ ناگهانی استاد در این بود که فرصتی نیافت کا اشعار و نوشته هایش را سر و سامانی دهد. اکنون اشعار و نوشته های ایشان به صورت پراکنده در

دست دوستان و آشنایان قرار دارد و هیچ کسی برای تدوین و جمع آوری آنها از طرف دوستان یا خانواده اش نشد.

انجمن ادبی شهرستان الیگودرز در دوران «دبیری» آن مرحوم به اوج کارایی خود رسید و نقش مرحوم شاهسواری در راهنمایی و هدایت اعضاء و اصلاح اشعارشان بسیار چشمگیر بود. تعدادی از شعرای جوان شهرستان دست

مایه ی اولیه ی خودشان را مدیون راهنمانی های اویند

اما متاسفانه به دلایلی متعدد ارتباط ایشان با انجمن ادبی به حاشیه رفت رقابت های نادرست، حسادت های بی مایه ی برخی از اعضاء و همینطور….  روز به روز بر انزوای ایشان افزود و ارتباط او با انجمن ادبی کاملاً قطع شد

در یکی از اشعارش به این واقعیت اشاره می کند

حریفا تو و پنج نوبت نماز                من و ساقی و چهار مضراب و ساز

امّا دریغ و افسوس که ناگهان اتفاقی که منتظرش نبودیم رخ داد وایشان رخت از میان ما بر بست، کلام خود را با جملاتی از «مینوی خرد» به پایان می برم باشد این کلام سرلوحه ی زندگی مان باشد.

پرسید دانا از مینوی خرد[۱] که چرا مردمان به این چهار چیزی که باید بیشتر در ذهن خود بدان بیندیشند، کمتر می اندیشند: گذران بودن چیز گیتی و مرگ تن و حساب روان و بیم دوزخ؟

 مینوی خرد پاسخ داد که به سبب فریب دیو «آز» و به سبب « ناخرسندی» (عدم قناعت)

 

باشد که روان ایشان در مینوی سپند به آرامش برسد

 

[۱] مینوی خرد – ترجمه ی احمد تفضلی – صفحه  ۲۴

وب سایت روزالیگودرز شانزدهمین سالگرد درگذشت استاد ولی شاهسواری حافظ شناس و شاعر الیگودرزی را گرامی میدارد.

برای پیوستن به صفحه اینستاگرام روزالیگودرز بر روی لینک زیر کلیک کنید.

صفحه اینستاگرام روز الیگودرز

آماده سازی برای انتشار در وب سایت روزالیگودرز : خانم رژان بسحاق